Jaren geleden begon het allemaal in Voeren — op woensdagavond, ergens tussen potlood en pixels.
Als docent tekenen en ontwerpen wilde ik mijn horizon verbreden. De stichting waarvoor ik toen werkte bood een cursus Photoshop aan, verzorgd door het PCVO, het Provinciaal Centrum voor Volwassenenonderwijs.

Elke woensdagavond, van half zeven tot half tien, doken we in een nieuwe wereld van lagen, maskers en licht.
De docenten van het PCVO waren meesters in hun vak. Hun enthousiasme werkte aanstekelijk, en met elke les groeide mijn nieuwsgierigheid. Certificaten volgden elkaar op, elk bewijs van een volgende stap in die digitale ontdekkingsreis.

In het begin werkten we met foto’s die we overal vandaan haalden — oefenmateriaal, vrij van betekenis, maar perfect om technieken te leren.
Tot op een dag het besef kwam:
Als ik echt iets wil vertellen, moet ik mijn eigen beelden maken.

En zo maakte ik de overstap naar fotografie.
Opnieuw op woensdagavond in Voeren — maar nu trokken we eropuit, met camera’s in de hand, op zoek naar onderwerpen, plekken, licht.
De wereld werd mijn klaslokaal.

Wat begon als bijscholing groeide uit tot een passie.
De camera werd een verlengstuk van mijn blik; Photoshop een penseel waarmee ik verhalen kon verfijnen.
Twee werelden, één gedachte: zien, vangen en vormgeven.